Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Est, ut dicis, inquam. Duo Reges: constructio interrete. Rationis enim perfectio est virtus; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.
Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Qui convenit? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
Minime vero istorum quidem, inquit. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quod cum dixissent, ille contra. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ea possunt paria non esse. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Bonum valitudo: miser morbus. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.