An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haeret in salebra. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Duo Reges: constructio interrete. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sed tamen intellego quid velit. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.
A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Maximus dolor, inquit, brevis est. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.
Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Comprehensum, quod cognitum non habet? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? De illis, cum volemus.
Et nemo nimium beatus est; Quo modo? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Itaque contra est, ac dicitis; Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Quid, de quo nulla dissensio est? Magna laus. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Hoc est non dividere, sed frangere. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Itaque his sapiens semper vacabit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;
Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Sed haec omittamus; Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.
Easdemne res? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Num quid tale Democritus?